Column: waarom de dingen steeds ingewikkelder maken?

In deze Polestar 4 miste ik de schakelaar waarmee je de grote lichten, de dimlichten en de mistlampen activeert, en waarmee je ook de ‘Auto’-modus uitschakelt. Waarom? Omdat ik 4 handelingen telde om van ‘Auto’ naar manueel te gaan. VIER! Een eerste druk op het aanraakscherm om het hoofdmenu te openen, gevolgd door een tweede om naar het menu ‘Verlichting’ te gaan, een derde om de handmatige ontstekingsmodus te selecteren (door goed te mikken op het touchscreen), en ten slotte een druk op een knop op het stuurwiel om te bevestigen. Tijdens al die handelingen waren mijn ogen gericht op de schermen en niet op de weg. En dan te bedenken dat één enkele handeling met een simpele schakelaar links op de stuurkolom het probleem zou hebben opgelost…

Een ander voorbeeld zijn de semi-tactiele pads op het stuurwiel. Er is er eentje aan elke kant van het stuur. En op geen van beide staan pictogrammen om je te helpen begrijpen waar de toetsen voor dienen. Ongezien. Je moet op een knop drukken en kijken wat er op het digitale instrumentenpaneel verschijnt. Ook dat is… verwarrend. Bekijk onze video door hier te klikken. Maar waarom die keuze? Omdat de knoppen aanpasbaar zijn en soms voor verschillende functies worden gebruikt. Deze ‘pads’ op het stuurwiel worden bijvoorbeeld ook gebruikt om de positie van het stuurwiel en de buitenspiegels aan te passen. Maar nogmaals, waarom de dingen steeds ingewikkelder maken?

Ik vermeld hier de Polestar 4, maar dat is niet de enige. Als het gaat om complexe ergonomie, zou ik ook Tesla of de Volvo EX30, het kleine neefje van de Polestar 4, kunnen noemen. Al die auto’s dwingen je om veel te veel tijd op een touchscreen te besteden.